David Baakman

Vandaag begonnen met een trip naar de Ericsson Globe. Eens kijken hoe de architectuur daar was. Nou, om heel kort te zijn: dat viel tegen. Toen ik uit de metro stapte (bij het station Globen) had ik verwacht dat alles wel duidelijk aangegeven stond. Maar uiteindelijk maar een willekeurige kant opgelopen (dat werkt meestal wel goed..). Toen ik nog een keer keek of er al iets weergegeven was keek ik voor de grap ook eens omhoog; ik stond er recht voor. Het gaat hierbij om het grootste bolvormige bouwwerk ter wereld. Je zou zeggen dat dat een ware attractie is, en dat het gebouw door de omgeving ‘ondersteund’ wordt. Maar het was bijna compleet uitgestorven (ik was denk ik de enige tourist, ik kwam alleen wat verdwaalde Zweden tegen), en de omgeving bestond uit saaie jaren 80 gebouwen en was veel te vol gebouwd. Dat weten die Spanjaarden toch wel een stuk beter te doen met hun Olympisch stadium in Barcelona.

Vanmorgen veel te vroeg opgestaan, om een beetje op tijd te zijn op Schiphol. Ik vloog pas om 12:10, maar liever iets te vroeg dan te laat. Zeker na m’n Dublin ervaring… (het falen van het OV toen was de directe aanleiding van het besluit om een lease-auto te nemen; lekker irrationeel natuurlijk, want ik ga echt niet met de auto naar Schiphol…). Maar tegen alle verwachting in hoef ik maar 1 minuut te wachten op de bus, en kan ik op het station in de klaarstaande trein springen. Dus om 10:20 sta ik al op Schiphol. Het kost me 50 minuten om in te checken en om naar de gate te lopen, dus ik heb nog 20 minuten om te doden.

Vandaag weer eens een interessante aankoop gedaan. Een Nespresso apparaat. Op het eerste gezicht een beetje vreemd omdat ik bijna geen koffie drink, maar ja, je moet wat he?

Ik zat een beetje te twijfelen tussen een Lattissima en een Essenza. Die Lattissima is wel erg cool met die cappuccino functie, maar ja, het probleem is: ik zie mezelf niet elke keer een halve liter melk kopen om een cappuccino te maken. Dus uiteindelijk maar de ‘verstandige’ keuze gemaakt en het maar gehouden bij een Essenza. Wel met een Aeroccino.

Het is natuurlijk zoooo 2008 (of misschien wel 2007), maar ik heb sinds kort ook Twitter. Het is een beetje een halve rage aan het worden, onafhankelijk van elkaar zijn in de laatste maand best wel wat mensen die ik ken begonnen met twitteren. Eigenlijk is het gewoon een handige manier om in 1x je status op zowel Hyves als op Facebook aan te passen :)

Een van de eigenschappen (oh nee, de eigenschap) van Twitter is dat je 140 karakters hebt, en het daarmee moet doen. Omdat ik soms nogal lang van stof ben is dat best lastig. Maar ja, dat zorgt er ook weer voor dat je niet van die ontzettend lange lulverhalen hebt. Maar soms mis je toch net even wat expressiviteit met Twitter. En dat kan soms tot gekke dingen leiden. Bijvoorbeeld wanneer iemand die bij Sun werkt je bericht dat een SAN van 50K euro toch best wel leuk-voor-thuis is iets te serieus oppakt…

Mijn huidige PC is inmiddels 1.5 jaar oud, en dus net als een F16 toe aan een Midlife Update Program :)

Huidige situatie:

CPU: Quad-core 2.4 GHz

Memory: 8 GB

Disk: 2x 500 GB in RAID-1

Video: Geforce 8800GT ofzo

Monitor: Samsung SyncMaster 206BW

Toen ik de PC kocht was het idee om m’n MacBook als ‘hoofd-PC’ te gaan gebruiken, en deze PC naast m’n TV te zetten als soort van HTPC. In m’n slaapkamer zou ik dan een bureau neerzetten met daarop de monitor, een draadloos toetsenbord en een draadloze muis, en verder niets.

Ik had het boek al een tijdje in m’n boekenkast liggen (het boek is inmiddels ook al wat oud… :)), maar nog nooit gelezen. Nou ja, laatst gedaan, en om kort te zijn: erg interessant en goed boek.

Je kan merken dat het boek geschreven is door een echte ‘schrijver’; de hoofdredacteur van Wired weet hoe hij een stuk moet opbouwen, en weet daarnaast ook veel af van het onderwerp. Het boek beschrijft de wondere wereld van ‘The long tail‘. Door schaarste (van uitzendtijd, winkelruimte, etc) waren een hele boel zaken in onze maatschappij hit-gevoelig: het ging erom om een nummer-1-hit te hebben, die vele malen meer verkocht dan de rest. Het merendeel van het geld ging naar die ene winnaar. Muziekmaatschappijen waren (oh nee, zijn) daar helemaal op ingesteld. Ze ‘moeten’ winnen, en met die winst subsidiëren ze gedeeltelijk de minder succesvolle artiesten.

Op TED kwam ik tijdens een presentatie van Tim Berners-Lee een referentie tegen naar een andere presentatie. Een of andere Zweed vertelde heel interessant over allerlei statistieken die hij met behulp van ontzettend coole software presenteerde.

Die software blijkt door Google te zijn overgenomen en is vrij beschikbaar op gapminder.org. Waar het op neer komt: op die site zijn allerlei gegevens uit allerlei bronnen (UN, etc.) beschikbaar voor allerlei landen en allerlei jaren, en door middel van de software kan je die gegevens redelijk intuitief bekijken. Nou blijft nuttige informatie uit die gegevens halen natuurlijk iets wat niet triviaal is, maar het is gewoon heel cool om zelf de relaties te kunnen zien tussen bijv. mobiele telefoon gebruik en gemiddeld inkomen over de jaren heen.

Zonet de laatste aflevering van ‘The Net‘ gekeken. Vorig jaar een keer voor een tientje in de Mediamarkt opgepikt, maar pas een tijdje geleden begonnen met kijken.

En eigenlijk ben ik wel een beetje teleurgesteld. Niet echt superslecht (wanneer je de afleveringen afzonderlijk beschouwd), maar er had zoveel meer ingezeten. Het is erg jammer dat de serie niet echt dieper ingaat op de Praetorians. Dat je in de film er weinig tijd aan kan geven, ok, maar in een serie heb je genoeg tijd. Het lijkt er een beetje op dat de makers na een paar afleveringen vergeten waren waar het mee begon, en opeens het thema van de serie veranderden. Het dieptepunt is wel 4 afleveringen voor het einde waarin een plotwenteling plaats vindt die echt veel te snel gaat en het thema weer compleet verandert. De laatste drie afleveringen lijken er gewoon een beetje aangeplakt.

Nou is mijn verbruik na de eerste 4 maanden eigenlijk niet veranderd. Gemiddeld zit het nog steeds rond de 1:15.

Maar wat echt funest is: kou, en m’n korte woon-werk-verkeer ritjes. De dagteller reset op een maandag. Vrijdag aan het eind van de dag was dit het resultaat:

Auw. Dat is best wel ernstig… :(

Maar ja:

– Het was net iets boven 0 (midden januari).

– Wanneer je 5 minuten kan krabben voordat je weggaat hakt dat er op een rit van 8 kilometer natuurlijk best hard in.

Vorige week kwam ik – geen idee meer hoe – bij toeval uit bij een pagina waar je video’s kan downloaden van de college’s van een compleet vak aan de MIT: http://groups.csail.mit.edu/mac/classes/6.001/abelson-sussman-lectures/ (Je kan ook alle video’s in 1x downloaden via een torrent – kijk, dat 80% van de torrents op The Piratebay legaal zijn klopt dus toch :)).

Het is toch wel een beetje een raar gevoel. MIT is toch het walhalla van elke technische student. Maar voor gewone personen ook compleet onbereikbaar. Dus wanneer je als ‘gewone’ ex-student van de UT een college-reeks van MIT kan volgen, dan is dat stiekem wel een beetje een jeugd-droom die uitkomt.