David Baakman

Nou was m’n MacBook sowieso niet echt m’n meest geslaagde aankoop ooit (om het maar eens mild te verwoorden), maar het is er de afgelopen weken niet veel beter op geworden.

Net voor ik op vakantie ging vorig jaar merkte ik dat m’n MacBook niet meer aanging zonder dat de adapter in het stopcontact zat. Nadat ie opgestart was, maar eens gekeken, en tot m’n verbazing kon hij de complete accu niet meer terugvinden…. Na m’n vakantie maar eens gegoogled wat er aan de hand zou kunnen zijn, en tot m’n verbazing blijkt het gewoon een bekend productieprobleem te zijn.

Nou ja, het apparaat blijft, maar ik heb besloten om m’n abonnement bij Ziggo maar eens op te zeggen. Wanneer ik kijk (pun intended) naar de hoeveelheid uren dat ik TV kijk moet ik tot de conclusie komen dat dat eigenlijk best wel minimaal is. Als het – gemiddeld gezien over een jaar – 4 uur per maand is, dan is dat hoog ingeschat. Ook het feit dat na een herverdeling van de frequenties ik na anderhalf jaar nog steeds niet de moeite genomen heb om m’n zenders weer op volgorde te zetten geeft wel een beetje aan dat het hebben van een kabelabonnement een beetje overbodig is.

Vis bevat vis. Kijk maar:

Lijkt me logisch. Echter denkt de Albert Heijn daar gezien de allergie-informatie anders over:

Overigens was de Pangasius in combinatie met Fusilli, Groene Pesto-groente-mix en zoet-zure Uncle Bens best goed te eten. Een beetje vreemd, dat dan wel weer… (de in eerste instantie uitgekozen saus bleek bij aankomst thuis kaas te bevatten… waarom lees ik dat soort dingen nou nooit in de winkel?)

Zondag was ik uitgenodigd voor de voorvertoning van Groeislag. Een film, gemaakt door Tommer Lahat, Martin Los en Angelo Sprock.

Zo’n zero-budget film waar meer dan 3 jaar over gedaan is is natuurlijk niet te vergelijken met een ‘gewone’ film. Maar aangezien het voor mij de eerste ‘niet-gewone’ film is die ik heb gezien was het voor mij moeilijk om te voorspellen wat ik kon verwachten. Dus eigenlijk zonder dat ik bepaalde verwachtingen vooraf had ben ik wezen kijken.

Normale families komen tijdens de eerste kerstdag bij elkaar, en hebben een kerstdiner van een paar uur. Bij familie Baakman wordt de eerste kerstdag iets anders doorgebracht:

(Ok, ter verklaring: in Tsjechie bestaat kerst voornamelijk uit kerstavond)

Normaal gesproken bieden de laatste dagen van het jaar een uitgelezen mogelijkheid om terug te blikken op het afgelopen jaar, en te mijmeren over de grootste miskopen van dat jaar. In de afgelopen jaren heb ik er al best veel gehad…. M’n DVD recorder, die ik al 3x gebruikt heb om iets op te nemen; m’n MacBook, die ik 3x per jaar aanzet; m’n dual-TV tuner kaart die ik een jaar geleden gekocht heb en nog steeds niet werkend heb gekregen onder Vista; m’n HTC Touch telefoon, die alles doet, behalve bellen; m’n Logitech Harmoney 885, 250 euro voor een afstandsbediening is eigenlijk best duur; m’n Wake-up-light wekker, die me eigenlijk niet echt wakker maakt. Maar dit jaar kan ik eigenlijk niets verzinnen.

Dit boek bestaat eigenlijk uit twee delen. Het eerste deel beschrijft in 130 pagina’s de beginjaren van Nike, en het tweede deel bestaat uit 70 pagina’s portretten van een aantal prominente personen in de Nederlandse hardloopgeschiedenis.

Ik heb een beetje een gemengd gevoel bij het boek. Aan de ene kant: het leest goed weg (in 1x uitgelezen), en bevat soms wel interessante stukken. Maar aan de andere kant: die 130 pagina’s over Nike zijn eigenlijk te kort, wanneer ik een boek koop dat Nike heet, dan verwacht ik een boek over Nike, niet over de eerste 12 jaar van Nike. Wat is er met Nike gebeurd tussen 1990 en 2008? Geen idee. Daar had een stuk meer ingezeten. En die laatste 70 pagina’s zijn eigenlijk niet aan mij besteedt. Ik als niet-professioneel hardloper ken geen van de personen, en dan zijn al die portretten eigenlijk ook niet echt heel interessant.

Note: For English-only readers: Google can translate this page into something English-like (it just doesn’t grasp my jokes, so when you don’t understand a part: that was a Dutch joke… :))

Atlassian, het bedrijf achter Jira, Confluence, Fisheye en nog veel meer software waarvan de meesten op aarde waarschijnlijk nooit van gehoord hadden, heeft een tijdje geleden een kantoor geopend in Amsterdam (ze hadden al kantoren in Sydney en San Francisco). Om dit te ‘vieren’ hebben ze vorige week een Open Dag georganiseerd.

Soms heb je van die kleine dingen in je auto die je aangenaam verassen, maar soms is het ook net andersom.

Mijn auto heeft een benzinetank van 50 liter. Nou ja, theoretisch gezien dan. In de praktijk weet ik het niet, want de benzinemeter ‘stopt’ bij 40 liter. 20 blokjes, van 2 liter, waarbij de laatste (of de laatste 2?) rood zijn. Dus wanneer je niet zo heel erg avontuurlijk aangelegd bent ga je tanken wanneer je nog 3 a 4 blokjes over hebt, en kan je met een beetje mazzel 35 liter tanken. Met andere woorden: je tank is volgens de benzinemeter bijna leeg, maar in de praktijk is hij nog voor bijna 1/3 vol.

De vraag ‘wat is het nut van mijn leven’ zal niet beantwoord worden in het boek ‘Het dertigers dilemma’, maar is wel een van de hoofdonderwerpen van het boek.

In het boek beschrijft Nienke Wijnants het zogenoemde dertigers dilemma: bij veel personen rond de dertig komen een aantal belangrijke levensvragen bij elkaar, en lijkt het erop dat er ‘opeens’ allerlei belangrijke keuzen in het leven genomen dienen te worden. En het ‘moeten’ nemen van die keuzes brengt een boel stress met zich mee.