David Baakman

Na m’n ooglaserzoektocht bedacht ik me: waarom eigenlijk geen contactlenzen. Ik had het nooit zo op een stuk plastic in je oog, maar ja, als je eenmaal hebt gezien wat LASIK met je doet valt dat ook wel weer mee :) Dus een paar avonden erna eens wat opgezocht over contactlenzen. Nooit geweten bijvoorbeeld dat 1.5 miljoen Nederlanders contactlenzen gebruiken, wat veel zeg.

Nou ja, eigenlijk kwam het er wel op neer dat de conclusie was: waarom niet een keer proberen. Met zachte dag/maandlenzen kan je zo weer terug als het niet bevalt, en het financiele aspect is ook wel goed te overzien (met harde (of eigenlijk: vorm-stabiele) lenzen is de gewenningstijd veel langer, en ben je ook meteen een paar honderd euro kwijt).

Een paar weken geleden kwam het onderzoek van de Consumentenbond naar ooglaserklinieken in het nieuws. Ik heb in het verleden wel eens een avondje besteed aan het Googlen van de verschillende ooglaserbehandelingen, LASIK, LASEK e.d. Toentertijd besloten dat het nu nog een beetje vroeg was.. misschien wel iets voor over een tijdje.

Nou ja, na die nieuwsberichten toch maar weer eens verder wezen kijken, en inmiddels is er inderdaad al wel het een en ander veranderd. Kijk, dat zo’n computer met een laserstraal een gedeelte van je oog wegbrand, daar kan ik nog wel enigszins mee leven. Dat is eigen niets anders dan een lens slijpen, en tegenwoordig kunnen ze chips maken met 45nm technologie, dus dan zal dat vast en zeker ook wel nauwkeurig genoeg kunnen. Nee, waar ik echt bang voor was: voordat die laser z’n werk kan doen moet een oogarts eerst zorgen dat de laser bij het oog kan. Daarvoor gaat hij met een (kleine – dat dan wel weer…) decoupeerzaag door je hoornvlies heen zagen, en zaagt hij een mooi rondje uit je oog. Nou ja, bijna dan, want net voordat hij klaar is met het rondje klapt hij dat flapje om, en daarna kan de laser z’n gang gaan. Wanneer dat klaar is, klapt de chirurg dat flapje weer terug en klaar. En dat zo’n chirurg dwars door m’n oog gaan lopen zagen, nee, dat lijkt me niets…

Met het tankpasje van m’n leasemaatschappij kan ik inloggen op een webapplicatie waarop je allerlei dingen kan zien. Op zich best handig, ware het niet dat er een hele vette bug inzit. Maar aangezien die bug zo triviaal te vinden is, kan je er toch nog wel je gegevens die je wilt uithalen.

Wat je onder andere kan doen is een Excel rapport genereren (dat vervolgens als tekst-bestand wordt gedownload; weer een bug…) met daarin allerlei gegevens over je tank-historie. Wanneer je die gegevens in een spreadsheet hebt geladen kan je daarmee gemiddeldes e.d. gaan uitrekenen. Hieronder maar meteen m’n ruwe gegevens:

Maar even de afloop van de problemen met m’n auto posten.

De garage belde vrij snel na het schrijven van m’n vorig stukje (al voordat het online stond) dat ze samen met Honda Nederland een paar mogelijke oorzaken gevonden hadden, en dat ze de auto graag een keer een dag wilden doormeten. Waarschijnlijk was een sensor in de motor kapot, of was er iets mis met het accu-systeem. Afhankelijk van wat er precies kapot zou zijn moest er dan een vervangend onderdeel besteld worden en kon daarna in een paar uur het onderdeel vervangen worden.

Eergisteren in het stukje over Eckart’s Notes al eventjes aangestipt: het niet diepgaande van het boek. Uiteraard kan je in een boek niet alles vertellen, maar ik denk dat het onderstaande punt toch best wel een essentieel probleem vormt bij het celdelingsprincipe dat bij BSO gebruikt is.

Het celdelingsprincipe houdt in dat je wanneer een bedrijf boven een bepaalde grootte groeit (voordat de bureaucratie toeslaat) het bedrijf splitst in 2 autonome bedrijven die orthogonaal in de markt staan (dat kan bijvoorbeeld geografisch, of technologisch zijn, zolang de bedrijven maar absoluut niet in elkaars vaarwater gaan zitten). De twee bedrijven zijn afzonderlijk weer klein genoeg om verder te groeien zonder dat je uiteindelijk een groot log bedrijf krijgt.

… je kan inderdaad spreken van een succesvolle site op het moment dat je terecht komt op een CD hoesje:

Vrijdag liep ik door het centrum van Utrecht, en begon het opeens te regenen. Ik was ‘toevallig’ toch al bijna bij Broese, dus daar maar even wezen schuilen / boeken kijken. Uiteraard kon ik weer eens niet met lege handen vertrekken: ik vond een of ander wazig boekje van een of andere Eckart Wintzen (nooit van gehoord) die blijkbaar een bedrijf genaamd BSO (nooit van gehoord) had opgericht en dat tot een multinational liet groeien. Nou ja, ‘t zal wel… misschien is het wat.

Het kopen van een nieuwe PC is al tijden ingepland, maar toch komt het er maar niet van. Eerst een nieuw huis, toen maar wachten op Vista, toen werd Vista maanden uitgesteld, toen toch maar weer wachten op Vista, nu weer wachten op prijsverlaging van Intel, maar binnenkort gaat hij hopelijk toch eens komen.

Om het steeds groter tekort aan opslagruimte te bedwingen heb ik als tussenoplossing laatst maar eens een externe schijf gekocht. Als ik de harddisk-markt van nu vergelijk met die van een paar jaar geleden is er toch best wel een boel veranderd. Was vroeger een ingebouwde schijf zo ongeveer de enige optie, en was je op allerlei lastige drive-bays aangewezen wilde je wat anders, tegenwoordig zijn externe schijven bijna de nieuwe norm.

Toen ik laatst toch in de stad was en langs de A-Mac kwam heb ik maar meteen een mini-dvi naar dvi kabel gekocht voor m’n MacBook.

In mijn visie die ik op dit moment heb over m’n nieuwe PC-setup (maar die verandert nogal eens….) ga ik voor het gewone mail- en surf-werk gebruik maken van m’n MacBook, maar dan wel met een externe muis/toetsenbord/monitor.

Op de MacBook zit een mini-dvi poort, waarbij, als je hem wilt gebruiken, je altijd vast zit aan een adapter. Wat een ontzettend slecht systeem zeg! Kijk, dat je 19 euro moet betalen voor twee stekkertjes met een stukje kabel ertussen is tot daar aan toe, maar waarom?

Ik heb m’n digitale camera nu iets meer dan twee jaar, en hoewel ik er erg blij mee ben, heb ik er toch 1 probleem mee:

Juist ja, de grootte van al die spullen. Mijn fototas is nou niet echt iets wat je gewoon even meeneemt, en zelfs wanneer ik hem bewust meeneem begint zo’n tas na een paar uur lopen behoorlijk zwaar en vervelend te worden. Dit resulteert in het of helemaal niet meenemen van m’n camera, of het meenemen van m’n body + de 17-40, los in m’n rugzak. Niet echt helemaal een ideale situatie.