#Nederlands

Hoewel ik me in Tsjechië meestal wel red met mijn Tsjechisch, is mijn Tsjechisch nou ook weer niet zo fantastisch (verre van dat zelfs). Zeker de eerste paar dagen is het weer erg wennen, afgezien dan van het feit dat m’n woordenschat en m’n grammatica best ondermaats zijn.

Voor dat eerste heb ik nu iets gevonden: op Learnit lists kan je een Google-app maken en die op je iGoogle pagina zetten. Elke keer wanneer je dan met Google zoekt, dan krijg je dus een lijstje te zien met 10 woorden. Wat me verbaast is dat de hoeveelheid woorden die ik ken best klein is, misschien 20-40% ofzo, en dat ik uiteindelijk met een beetje nadenken tot zo’n 50-60% kom (achteraf, wanneer ik het antwoord zie – in het ideale geval van die typische ‘oh ja’ gevallen’).

Toen ik laatst weer eens een keer TV keek zag ik tijdens de reclame twee reclames voor tandpasta’s. De een nog cooler dan de ander. Als voorbeeldige consument moet ik die dingen dan natuurlijk toch wel proberen, wie weet dat je na het poetsen van je tanden met tandpasta met cooling crystals toch denk: dat ik ooit m’n tanden heb kunnen poetsen zonder cooling crystals…

Maar goed, zaterdag bij het boodschappen doen heb ik ze dan ook uiteraard beide gekocht:

Dit boek bevat 32 interviews met oprichters van technologie-bedrijven. Het ene bedrijf is wat bekender dan het ander, en het ene bedrijf is inmiddels al wat ouder dan het ander (of bestaat inmiddels niet meer). Dus het is een interessante verzameling van allerlei verschillende interviews.

Het boek leest erg lekker weg. De 400 pagina’s (met een marge van 1 cm aan alle kanten – de opmaak is niet het sterkste punt van het boek) zijn eigenlijk zo voorbij.

Eigenlijk een heel raar boek voor mij om te kopen (laat staan te lezen :)), ik ben eigenlijk helemaal niet zo’n muziekliefhebber. Volgens last.fm heb ik in de afgelopen 3.5 jaar ongeveer 4300 tracks beluisterd. Nou klopt dat niet helemaal: in de auto heb ik de radio altijd aan staan, en op de zaak draaien collega’s ook af en toe muziek. Maar goed, zeg maar 1200 nummers per jaar. Dat zijn er 3 per dag, oftewel: ik heb gemiddeld 10 minuten per dag muziek aanstaan. Om een of andere reden vind ik het aanzetten van de receiver toch net iets te veel werk.

Vorige week heeft het boek Continuous Integration een Jolt Award (nee, ik had er nog nooit van gehoord…) gewonnen. En gisteren heb ik het boek uitgelezen. Om maar meteen met de conclusie te komen: nee, ik vind het boek zeker niet ‘het beste boek van 2007’. Maar goed, de winnaar in de categorie ‘General Books’, Beautiful Code, heb ik in de boekwinkel ingekeken, en besloten om hem niet eens te kopen.

Maar goed, terug naar Continuous Integration. Het boek dan welteverstaan. Het boek beschrijft op een vrij hoog (abstractie) niveau waarom je Continuous Integration wilt hebben, wat de requirements zijn, en per requirement (bijv. Continuous Inspection) geven ze 1 of 2 voorbeelden hoe je dat kan bewerkstelligen (‘gebruik de Ant task van PDM’).

Sinds kort staat het Empire State Building samen met de Life Tower op m’n vensterbank.

Het in elkaar zetten was wel even een gedoe. In het begin heb je geen idee hoe je zo’n 3D puzzel (nou ja, ‘t is nog erger: gewoon 2 door elkaar) op moet bouwen, maar eigenlijk is het best simpel: doe eerst net alsof het een 2D puzzel is, en zodra je alle vlakken klaar hebt kan je de de vlakken omtoveren tot een 3D bouwwerk.

Omdat ik Tsjechie toch wel graag telefonisch bereikbaar wil zijn, en roaming best wel een dure grap kan worden en omdat ik – wanneer ik in Tsjechie zit – eigenlijk alleen maar naar Tsjechische nummers bel (als ik al bel…) heb ik gekeken naar de optie van een prepaid card.

Er zijn in Tsjechie drie aanbieders van mobiele telefonie:

– Telefonica O2 (vroeger: Eurotel)

– Vodafone (vroeger: Oskar)

– T-Mobile

Voor mij is het enige criterium eigenlijk de houdbaarheidsdatum van je tegoed. Het gaat mij puur om ‘noodgevallen’ waarbij het wel handig is om bereikbaar te zijn, bellen zal ik zeer zelden.

De problemen met Outlook XP icm Vista hebben mij doen besluiten om eens verder te gaan kijken. Ik was in eerste instantie van plan om m’n mail op een IMAP server neer te zetten zodat ik overal bij m’n mail kan komen, wat op zich best handig is. Maar goed, a heel even nagedacht te hebben had ik zoiets van: da’s toch eigenlijk best een boel gedoe, dat kan ik beter uitbesteden. Dus toen Gmail een tweede kans gegeven. Ik had m’n eerste Gmail account een paar jaar geleden geopend, toen het nog hip was, je slechts 1 GB ruimte had, en je via-via geinvite moest worden. Maar toendertijd vond ik het niet echt een handige manier voor m’n mail: m’n PC stond toch altijd aan, en met Remote Desktop kon ik toch altijd bij m’n email komen. Dus dat idee stierf een hele snelle dood.

Ik had veel goede verhalen gehoord over de Head First serie van Oreilly. Dus toen ik dit boek tegenkwam had ik iets van: tsja, weer eens iets lezen over OO wordt eigenlijk wel eens tijd, en het theoretische Object-Oriented Modeling and Design, van Rumbaugh et al. herlezen had ik weinig zin in.

De eerste paar pagina’s gingen nog wel, maar het boek gaat nergens echt op in, en de voorbeelden die ze gebruiken worden steeds onwaarschijnlijker, op het absurdistische af. Dus het boek begint middelmatig, maar daalt eigenlijk steeds verder af qua niveau. Eigenlijk ook echt een van de weinige boeken waar ik volgens mij echt helemaal niets van opgestoken heb.

Laatst al m’n foto’s in een Lightroom database gestopt (daarover een andere keer meer), waardoor ik nu wat makkelijker m’n foto’s kan bekijken. Aangezien ik voor m’n nieuwe slaapkamer (daarover een andere keer meer) op zoek ben naar een aantal foto’s kwam ik ook m’n foto’s uit Dublin weer tegen.

Er zijn wanneer je door een stad wandelt altijd dingen die je aandacht trekken om een of andere reden. Dingen die anders zijn dan thuis, of gewoonweg eigenlijk best grappig zijn. En tegenwoordig is het dan een kwestie van point-and-shoot. Dus geen fotografische hoogstandjes, maar gewoonweg leuke snapshots uit Dublin.