#Nederlands

Net als vorig jaar de Dam tot Damloop gelopen. Dit jaar een stuk meer getraind, twee weken vantevoren had ik de 6.5 kilometer gehaald. Dus mijn doelstelling om sneller te zijn dat vorig jaar zou op zich haalbaar moeten zijn.

De voorbereiding in het weekend zelf was iets minder optimaal: van vrijdag op zaterdag maar een paar uur geslapen, en zaterdag op zondag kwam ik om 01:15 thuis. Om 07:09 weer opgestaan, en de eerste bus gepakt naar het station. Het was een stuk kouder dan vorig jaar, dus de tijd voor de stad voornamelijk doorgebracht in de kantine van het zwembad. Maar ja, dan toch maar de kou in.

Nu ik m’n 50mm lensje helemaal opgegeven heb (nadat ie achteraf toch niet zo heel goed kon tegen het van anderhalve meter hoogte stuiteren op steen…), zit ik na te denken over een opvolger. Ik heb nu afgezien van m’n 100mm macro lens helemaal geen lichtssterke lens meer (en die 100mm is ‘maar’ 2.8), en dat is soms toch best handig…

Maar ja, wat te doen?

Nieuwe 50mm 1.8. Tsja, is een mogelijkheid. Kost bijna niets, dus ‘t is in ieder geval de goedkoopste oplossing…

Sinds enige tijd is de spitsstrook op de A1 open. Deze wordt geopend wanneer er meer dan 1500 voertuigen per uur per strook rijden, op dat moment wordt de weg 3 stroken en mag je nog maar 80. Handig wanneer je anders in de file zou staan.

In de laatste week heb ik 2x over dat stuk gereden: zaterdagmiddag om 14:00, en donderdagmiddag om 12:00. In de beide gevallen nou niet echt het toppunt van de spits. Echter was in beide keren de spitsstrook open. En dus beide keren in alle rust dat hele stuk met 80 km/h mogen afleggen… (in plaats van in alles rust met 120 km/h….).

Aan het begin van het jaar m’n Empire State Building op m’n vensterbank neergezet. Maar toen ik na m’n vakantie de gordijnen open deed viel me toch wel wat op. Zo paars was ie toch niet?

Blijkbaar zijn die puzzelstukjes van zo’n puzzel niet echt bestand tegen zonlicht…

Of…. is er iets anders aan de hand en zouden flatgebouwen altijd stiekem gewoon paars zijn?

Ik heb echt geen flauw idee waarom die flat op de foto zo’n ontzettend paarse gloed heeft. Volgens mij is het gebouw in het echt groen. Zou het de zonsondergang zijn, de neon-verlichting van het gebouw aan de overkant, of heeft mijn camera hier qua kleurbalans een beetje lopen blunderen?

Een collega vroeg het al: en hoe bevat je nieuwe tandpasta? Nou ja, zo’n vraag kan je natuurlijk alleen beantwoorden met een heuze tandpasta review!

Nou ja, eerst de Colgate MaxFresh met Cooling Crystals Cool Mint maar. Deze tandpasta zit in een ‘gewone’ tube, en bevat als coole feature cooling crystals. Wanneer je de tandpasta op de tandenborstel smeert zie je inderdaad van die stukjes zitten in het enigszins doorzichtige tandpasta. Visueel een pluspunt dus. Bij het poetsen merk je er echter weinig van… Eigenlijk is het gewoon net als gewone tandpasta.

Veruit het slechtste boek wat ik in 2008 gelezen heb, misschien wel het slechtste boek in de afgelopen 5 jaar. Zo, da’s eruit, nu nog even de onderbouwing :)

Het boek pretendeert onderwerpen te behandelen die nodig zijn om een stuk (maatwerk) software om te zetten naar een product. Best een interessant onderwerp, waar je best een leuk boek over kan schrijven. Helaas is de auteur daar niet echt in geslaagd.

Toen ik ruim 3 jaar geleden m’n appartement kocht, woonde ik in een gemeubileerde studio (en daarvoor in een studentenkamer). Met andere woorden: ik had vrij weinig meubels. Toen ik ging verhuizen heb ik dus voor m’n woonkamer eigenlijk alles nieuw gekocht. En ik heb de inhoud van m’n studentenkamer in m’n slaapkamer geplaatst (bed, kast, bureau, en dan heb je het eigenlijk wel gehad… :)), met de gedachte: dat komt ooit wel een keer.

Vrijdag toen ik thuis kwam en in m’n slaapkamer keek (geen idee meer wat ik in m’n slaapkamer wou doen), lag m’n lamp op de grond. M’n eerste gedachte was nog: huh, wat doet die lamp daar? Een paar seconden later: hoe is die lamp daar terecht gekomen. Ik kon eigenlijk niet anders concluderen dat m’n lamp gewoon compleet van m’n plafond gevallen was, blijkbaar… Het wonderbaarlijke was dat de glazen kap een val van 2.5 meter heeft overleefd.

Inmiddels is het een jaar geleden sinds ik overgestapt ben naar contactlenzen. Dus het is eigenlijk wel weer eens tijd voor een terugblik.

De eerste week was zeker wennen. Het in- en uitdoen was zeker wennen :) Maar eigenlijk duurde dat een tijdje, tot ik blijkbaar een bepaald truukje doorhad, en sindsdien kost de voorbereiding nog het meeste tijd.

Het kijken zelf was ook wennen, je beeld is anders, het beeld lijkt meer op het beeld wat je hebt zonder bril, maar dan wel scherp. Maar aangezien je je hersenen heel mooi kan foppen ga je wennen aan het beeld wat je ziet wanneer je een bril op hebt. Dus opeens is alles groter (terwijl het eigenlijk andersom is: in het verleden was alles kleiner). Maar na een korte gewenningsperiode heb je daar eigenlijk weinig last van. Ik kan me nog wel herinneren dat ik in het begin echt best wel veel moeite had om te bepalen of iets in een tas zou passen of niet :)

Tot zaterdag zei de naam ‘Randy Pausch’ mij helemaal niets. Maar toen ik ‘s ochtends m’n RSS feeds doornam las ik op een aantal weblogs een bericht over het overlijden van hem. Toen ik ‘s middags toch enigszins benieuwd naar ‘The Last Lecture‘ begon te kijken was ik eigenlijk van plan om alleen de eerste paar minuten te kijken (‘t was zulk mooi weer….). Een uur en zestien minuten later zat ik met tranende ogen achter m’n monitor. Wat een indrukwekkende presentatie…