#Nederlands

Ik had het boek al een tijdje in m’n boekenkast liggen (het boek is inmiddels ook al wat oud… :)), maar nog nooit gelezen. Nou ja, laatst gedaan, en om kort te zijn: erg interessant en goed boek.

Je kan merken dat het boek geschreven is door een echte ‘schrijver’; de hoofdredacteur van Wired weet hoe hij een stuk moet opbouwen, en weet daarnaast ook veel af van het onderwerp. Het boek beschrijft de wondere wereld van ‘The long tail‘. Door schaarste (van uitzendtijd, winkelruimte, etc) waren een hele boel zaken in onze maatschappij hit-gevoelig: het ging erom om een nummer-1-hit te hebben, die vele malen meer verkocht dan de rest. Het merendeel van het geld ging naar die ene winnaar. Muziekmaatschappijen waren (oh nee, zijn) daar helemaal op ingesteld. Ze ‘moeten’ winnen, en met die winst subsidiëren ze gedeeltelijk de minder succesvolle artiesten.

Op TED kwam ik tijdens een presentatie van Tim Berners-Lee een referentie tegen naar een andere presentatie. Een of andere Zweed vertelde heel interessant over allerlei statistieken die hij met behulp van ontzettend coole software presenteerde.

Die software blijkt door Google te zijn overgenomen en is vrij beschikbaar op gapminder.org. Waar het op neer komt: op die site zijn allerlei gegevens uit allerlei bronnen (UN, etc.) beschikbaar voor allerlei landen en allerlei jaren, en door middel van de software kan je die gegevens redelijk intuitief bekijken. Nou blijft nuttige informatie uit die gegevens halen natuurlijk iets wat niet triviaal is, maar het is gewoon heel cool om zelf de relaties te kunnen zien tussen bijv. mobiele telefoon gebruik en gemiddeld inkomen over de jaren heen.

Zonet de laatste aflevering van ‘The Net‘ gekeken. Vorig jaar een keer voor een tientje in de Mediamarkt opgepikt, maar pas een tijdje geleden begonnen met kijken.

En eigenlijk ben ik wel een beetje teleurgesteld. Niet echt superslecht (wanneer je de afleveringen afzonderlijk beschouwd), maar er had zoveel meer ingezeten. Het is erg jammer dat de serie niet echt dieper ingaat op de Praetorians. Dat je in de film er weinig tijd aan kan geven, ok, maar in een serie heb je genoeg tijd. Het lijkt er een beetje op dat de makers na een paar afleveringen vergeten waren waar het mee begon, en opeens het thema van de serie veranderden. Het dieptepunt is wel 4 afleveringen voor het einde waarin een plotwenteling plaats vindt die echt veel te snel gaat en het thema weer compleet verandert. De laatste drie afleveringen lijken er gewoon een beetje aangeplakt.

Nou is mijn verbruik na de eerste 4 maanden eigenlijk niet veranderd. Gemiddeld zit het nog steeds rond de 1:15.

Maar wat echt funest is: kou, en m’n korte woon-werk-verkeer ritjes. De dagteller reset op een maandag. Vrijdag aan het eind van de dag was dit het resultaat:

Auw. Dat is best wel ernstig… :(

Maar ja:

– Het was net iets boven 0 (midden januari).

– Wanneer je 5 minuten kan krabben voordat je weggaat hakt dat er op een rit van 8 kilometer natuurlijk best hard in.

Vorige week kwam ik – geen idee meer hoe – bij toeval uit bij een pagina waar je video’s kan downloaden van de college’s van een compleet vak aan de MIT: http://groups.csail.mit.edu/mac/classes/6.001/abelson-sussman-lectures/ (Je kan ook alle video’s in 1x downloaden via een torrent – kijk, dat 80% van de torrents op The Piratebay legaal zijn klopt dus toch :)).

Het is toch wel een beetje een raar gevoel. MIT is toch het walhalla van elke technische student. Maar voor gewone personen ook compleet onbereikbaar. Dus wanneer je als ‘gewone’ ex-student van de UT een college-reeks van MIT kan volgen, dan is dat stiekem wel een beetje een jeugd-droom die uitkomt.

Vandaag las ik een reclame van Infinity:

Waar wilt u in rijden? Een logo? Of een auto?

Ik vind het toch wel vrij ironisch dat juist Infinity die stelling poneert. Wanneer het bij een Infinity blijkbaar niet om het logotje gaat, waarom zijn het dan niet gewoon Nissans?

Nou was m’n MacBook sowieso niet echt m’n meest geslaagde aankoop ooit (om het maar eens mild te verwoorden), maar het is er de afgelopen weken niet veel beter op geworden.

Net voor ik op vakantie ging vorig jaar merkte ik dat m’n MacBook niet meer aanging zonder dat de adapter in het stopcontact zat. Nadat ie opgestart was, maar eens gekeken, en tot m’n verbazing kon hij de complete accu niet meer terugvinden…. Na m’n vakantie maar eens gegoogled wat er aan de hand zou kunnen zijn, en tot m’n verbazing blijkt het gewoon een bekend productieprobleem te zijn.

Nou ja, het apparaat blijft, maar ik heb besloten om m’n abonnement bij Ziggo maar eens op te zeggen. Wanneer ik kijk (pun intended) naar de hoeveelheid uren dat ik TV kijk moet ik tot de conclusie komen dat dat eigenlijk best wel minimaal is. Als het – gemiddeld gezien over een jaar – 4 uur per maand is, dan is dat hoog ingeschat. Ook het feit dat na een herverdeling van de frequenties ik na anderhalf jaar nog steeds niet de moeite genomen heb om m’n zenders weer op volgorde te zetten geeft wel een beetje aan dat het hebben van een kabelabonnement een beetje overbodig is.

Vis bevat vis. Kijk maar:

Lijkt me logisch. Echter denkt de Albert Heijn daar gezien de allergie-informatie anders over:

Overigens was de Pangasius in combinatie met Fusilli, Groene Pesto-groente-mix en zoet-zure Uncle Bens best goed te eten. Een beetje vreemd, dat dan wel weer… (de in eerste instantie uitgekozen saus bleek bij aankomst thuis kaas te bevatten… waarom lees ik dat soort dingen nou nooit in de winkel?)

Zondag was ik uitgenodigd voor de voorvertoning van Groeislag. Een film, gemaakt door Tommer Lahat, Martin Los en Angelo Sprock.

Zo’n zero-budget film waar meer dan 3 jaar over gedaan is is natuurlijk niet te vergelijken met een ‘gewone’ film. Maar aangezien het voor mij de eerste ‘niet-gewone’ film is die ik heb gezien was het voor mij moeilijk om te voorspellen wat ik kon verwachten. Dus eigenlijk zonder dat ik bepaalde verwachtingen vooraf had ben ik wezen kijken.