David Baakman

Veruit het slechtste boek wat ik in 2008 gelezen heb, misschien wel het slechtste boek in de afgelopen 5 jaar. Zo, da’s eruit, nu nog even de onderbouwing :)

Het boek pretendeert onderwerpen te behandelen die nodig zijn om een stuk (maatwerk) software om te zetten naar een product. Best een interessant onderwerp, waar je best een leuk boek over kan schrijven. Helaas is de auteur daar niet echt in geslaagd.

Toen ik ruim 3 jaar geleden m’n appartement kocht, woonde ik in een gemeubileerde studio (en daarvoor in een studentenkamer). Met andere woorden: ik had vrij weinig meubels. Toen ik ging verhuizen heb ik dus voor m’n woonkamer eigenlijk alles nieuw gekocht. En ik heb de inhoud van m’n studentenkamer in m’n slaapkamer geplaatst (bed, kast, bureau, en dan heb je het eigenlijk wel gehad… :)), met de gedachte: dat komt ooit wel een keer.

Vrijdag toen ik thuis kwam en in m’n slaapkamer keek (geen idee meer wat ik in m’n slaapkamer wou doen), lag m’n lamp op de grond. M’n eerste gedachte was nog: huh, wat doet die lamp daar? Een paar seconden later: hoe is die lamp daar terecht gekomen. Ik kon eigenlijk niet anders concluderen dat m’n lamp gewoon compleet van m’n plafond gevallen was, blijkbaar… Het wonderbaarlijke was dat de glazen kap een val van 2.5 meter heeft overleefd.

Inmiddels is het een jaar geleden sinds ik overgestapt ben naar contactlenzen. Dus het is eigenlijk wel weer eens tijd voor een terugblik.

De eerste week was zeker wennen. Het in- en uitdoen was zeker wennen :) Maar eigenlijk duurde dat een tijdje, tot ik blijkbaar een bepaald truukje doorhad, en sindsdien kost de voorbereiding nog het meeste tijd.

Het kijken zelf was ook wennen, je beeld is anders, het beeld lijkt meer op het beeld wat je hebt zonder bril, maar dan wel scherp. Maar aangezien je je hersenen heel mooi kan foppen ga je wennen aan het beeld wat je ziet wanneer je een bril op hebt. Dus opeens is alles groter (terwijl het eigenlijk andersom is: in het verleden was alles kleiner). Maar na een korte gewenningsperiode heb je daar eigenlijk weinig last van. Ik kan me nog wel herinneren dat ik in het begin echt best wel veel moeite had om te bepalen of iets in een tas zou passen of niet :)

Tot zaterdag zei de naam ‘Randy Pausch’ mij helemaal niets. Maar toen ik ‘s ochtends m’n RSS feeds doornam las ik op een aantal weblogs een bericht over het overlijden van hem. Toen ik ‘s middags toch enigszins benieuwd naar ‘The Last Lecture‘ begon te kijken was ik eigenlijk van plan om alleen de eerste paar minuten te kijken (‘t was zulk mooi weer….). Een uur en zestien minuten later zat ik met tranende ogen achter m’n monitor. Wat een indrukwekkende presentatie…

Vakantie geeft altijd een mooie gelegenheid om eens te reflecteren. Toen ik na een week terugkwam en m’n Google Reader opende, en door de vele honderden ongelezen items heen scrollde besefte ik: dit moet eigenlijk anders.

Ik lees over het algemeen dagelijks best een hoop. In ieder geval zo’n 150-200 RSS items in 96 feeds. Maar ik merkte dat ik vooral de nieuws-site-feeds vrij vaak ongelezen doorbladerde. Dus ik heb inmiddels al m’n nieuws-sites uit m’n RSS reader gegooid: geen nu.nl, tweakers.net, fok.nl, volkskrant.nl en arstechnica.com meer. Dat heb ik inmiddels al twee weken zo, en ‘t bevalt me wel eigenlijk. Af en toe zelf eens naar een nieuwssite gaan om toch op de hoogte te blijven wat er gebeurt in de wereld, maar niet meer inloggen op Google Reader en 200 ongelezen RSS items tegenkomen. In Google Reader kan je van die leuke grafiekjes genereren over de afgelopen 30 dagen, en in de afgelopen twee weken zit ik blijkbaar op zo’n 30-50 items per dag (in 84 feeds) en ik heb niet het gevoel dat ik iets mis.

Deze week was een week met echt twee kanten. Qua werk was dit een van de slechtste weken ooit… echt alles wat mis kon gaan ging wel mis (nou ja, ok, bijna alles dan…). Maar prive daarentegen was het een ontzettend leuke week.

En tsja, dat laatste is natuurlijk een veel belangrijker iets dan het eerste. Dus eigenlijk kan ik niet anders zeggen dan: hopelijk mag ik de komende tijd meer van dit soort weken meemaken (nou ja, in ieder geval het prive-gedeelte dan ;)).

Vorige week een paar nieuwe spijkerbroeken gekocht, en een van de broeken was van ‘Nudie Jeans Co’, nooit van gehoord… Thuis toch maar eens gegoogled. Die lui sporen echt niet!

Van: http://www.nudiejeans.com/thisisnudie/takecare.php

Use your dry jeans as much as possible before the first wash. Six months is a good start.

Vinden jullie het erg wanneer ik ze toch net iets eerder ga wassen? :)

Toen ik dit weekend boodschappen deed viel m’n oog op iets wat ik nog niet kende. Normaal gesproken betekent dat vaak in ieder geval een koop-overweging (he, misschien is het wel heel lekker?). Dit keer werd die koop-overweging versterkt door het idee dat ik het product misschien toch al kende…

Thuis aangekomen bleek dat inderdaad het geval te zijn:

Opavia, de fabrikant van Fidorka is al een tijdje geleden overgenomen door Lu, en blijkbaar heeft Lu het geniale idee gehad om Fidorka (onder een andere naam – Choco Moments) ook naar andere landen te exporteren om zo heel Europa te veroveren :)

Geen geschikt boek wanneer je Francophile (ja, dat woord bestaat echt…) bent, of Britse humor niet snapt (“On April the first, you understand why the French admire the British sense of humour: we have one”). Maar voor iedereen met een gezonde afkeer van Fransen is deze novelle wel aan te raden.

Het boek is geschreven als een op bijna-waarheid gebaseerde verslag (bijna-waarheid kan je ook lezen als: geheel verzonnen…) van een Britse expat die een jaar in Parijs woont om een thee-huis-keten op te richten. Lekker luchtig geschreven, paar leuke verhaallijnen erin. Gewoon een leuk boek voor tussendoor.