Tot zaterdag zei de naam ‘Randy Pausch’ mij helemaal niets. Maar toen ik ‘s ochtends m’n RSS feeds doornam las ik op een aantal weblogs een bericht over het overlijden van hem. Toen ik ‘s middags toch enigszins benieuwd naar ‘The Last Lecture‘ begon te kijken was ik eigenlijk van plan om alleen de eerste paar minuten te kijken (‘t was zulk mooi weer….). Een uur en zestien minuten later zat ik met tranende ogen achter m’n monitor. Wat een indrukwekkende presentatie…

Ik zou natuurlijk kunnen proberen om een paar hoogtepunten op te noemen, maar dat zou de rest van de presentatie tekort doen, dus daar begin ik niet eens aan. Zowel technisch gezien als inhoudelijk echt een zelden (nee: eigenlijk nooit) zo’n goede presentatie gezien, en over het belangrijkste vraagstuk van het leven: wat wil je bereiken met je leven? En dan weten dat de persoon die zo’n positieve presentatie gaf die ochtend – veel te vroeg – overleden is, en dat hij toen hij de presentatie gaf een maand ervoor te horen had gekregen dat hij nog drie tot zes maanden te leven had maakt de presentatie nog heftiger en aangrijpender.

Inmiddels hebben 4.6 miljoen mensen (toen ik hem bekeek waren het er ‘nog maar 3 miljoen’) de lezing bekeken; wanneer je niet tot hen behoort: doe het alsnog.