Ja! Ik heb het gehaald! De hele 4 EM (6.4 km) aan een stuk uitgelopen. M’n tijd valt me ook niets van tegen eigenlijk: 37 minuten en 36 seconden (dit is plaats 1072 van de 1910, dus een mooie middenmoter). Als team hebben we het iets slechter gedaan dan vorig jaar… Maar wederom eerste worden lag ook niet helemaal in de lijn der verwachtingen. Alle ‘Quinity-Kenianen’ deden dit jaar mee met de 10 EM (waarvan op dit moment nog geen uitslag bekend is).

Toen ik in april vol frisse tegenzin begon had ik er nog wel m’n twijfels over. Of eigenlijk: ik had het echt nooit verwacht dat ik het voor elkaar zou krijgen om nog geen 9 maanden later (dat is pas morgen :)) 6.4 kilometer aan een stuk door te lopen. M’n ‘record’ op dat moment stond op… euh… iets van 1 km ofzo? Maar het is echt ongelofelijk hoe snel je verbetering ziet; na elke training kan je het weer een stukje langer volhouden.

Twee weken geleden was ik nog wel redelijk content met m’n trainingsvooruitgang. Echter, in de laatste week leek het allemaal toch nog wat minder te worden: afgelopen maandag regende het, en was het best wel koud (ok, ik heb het al snel koud…). Tegen zulke weersomstandigheden kan m’n lichaam blijkbaar niet, want ik ben toen halverwege de training maar gestopt. Maar goed, voor vandaag was de voorspelling: 20 graden en droog. Geweldig!

Vanochtend redelijk vroeg (volgens 9292ov de eerste mogelijkheid) naar het station gegaan, om daar met een paar collega’s en een supporter naar Zaandam af te reizen. In Zaandam de meute achterna gelopen naar het startpunt. Nog een stukje parcours meegepakt, vanaf het beruchte bruggetje tot de finish. We hadden ruim de tijd, dus lekker rustig aan gedaan. Maar na een team-foto was het dan toch tijd om te starten.

Er deden 1900 mensen mee, en van tevoren waarschuwden collega’s dat het leek op de binnenstad van Utrecht op een zaterdagmiddag. Nou heb ik daar meestal niet zo veel problemen mee, en dit was eigenlijk nog makkelijker: iedereen ging tenminste dezelfde kant op. Eigenlijk nooit ‘last’ gehad van andere lopers, zelfs 500 meter na de start op de plek waar twee Connexxion bussen subtiel midden op de weg stonden :)

Bij het lopen heb ik het redelijk rustig aan gedaan. Mijn doelstelling was om de 6.4 kilometer aan een stuk door uit te lopen, en niet om een zo snel mogelijke tijd neer te zetten. Dus ik heb ik voor proberen te zorgen dat ik niet te snel vertrok. In het eerste gedeelte werd ik dus vooral ingehaald. Maar na 2 kilometer kwam ik de eerste wandelaars al tegen, en eigenlijk heb je de gehele tijd wel mensen in de buurt die ongeveer net zo hard (of nog beter: net iets minder hard) als (/dan) jij rennen. Dat is heel motiverend. Op het 4km punt stond er een mega-file, omdat iedereen een bekertje water wou (?), dus daar in 1 klap 200 man voorbij gegaan ofzo.

De laatste twee kilometer begon ik er echt plezier in te krijgen. Iedereen om je heen was helemaal bekaf (tsja, je kan het inderdaad leedvermaak noemen, maar het werkt wel…), dus dat was het moment om iets te versnellen, en langzaamaan steeds meer mensen in te halen. En voor ik het wist kwam ik al bij de brug voor de finish. Dit is echt een slopende brug. Je moet eerst een stuk omhoog, en met al >5 km in de voeten merk je dat best wel. Nou ja, ik zelf had er denk ik minder last van dan gemiddeld, want daar ook een boel mensen voorbij gelopen. Je ziet vanaf die brug al de finish… Maar dan… Dat naar beneden lopen gaat ook nog wel, maar in die laatste paar honderd meter met de finish in zicht heb ik me echt helemaal op gelopen. Voor een volgende keer kan ik denk ik beter die energie die ik daar ingestopt heb beter steken in het verhogen van m’n basissnelheid.

Maar goed, na een paar minuten kon ik ook weer iets anders dan alleen tegen een hek staan, en was het tijd om de felbegeerde medaille op te halen (samen met de op dat moment nog feller-begeerde AA-drink…).

Vanwege een mooi staaltje informatie-technologie hebben we al tijdens het teruglopen via een mobiele telefoon op het Internet kunnen checken wat onze tijden precies waren. De techniek staat ook voor niets.

Thuis wachtte mij nog een verassing:

Blijkbaar hadden m’n ouders wat meer vertrouwen in een goede afloop dan ik zelf ;) Waarvoor dank! :)