Ok, wanneer ik een comment post met een voorstel voor een retro-review, dan kan ik die natuurlijk ook gewoon zelf schrijven:

Ooit, in een ver verleden (toen ik nog op de basisschool zat) wou ik graag vliegtuigontwerper worden. Vliegtuigen intrigeerden me enorm: gewoon de mogelijkheid om een enorm zwaar object te laten vliegen, de zwaartekracht te tarten, de brute kracht van een straalmotor. Beetje hetzelfde gevoel waarom ‘Extreme machines’ op Discovery ook zo gaaf is. Nou ja, anyway: toen ik in groep 7 zat kwam Top Gun op TV. Uiteraard veel te laat om te kijken, dus opgenomen. Daarna nog een keer gescreend door m’n ouders om ervoor te zorgen dat er niet te veel afgerukte armen enzo in beeld waren (dat valt erg mee, dus het was geen probleem dat ik de film keek), maar de dag erna meteen na school de film gekeken, en daarna nog eens, en daarna nog eens, etc. Ik denk dat ik hem in de eerste week wel 10x heb gezien. Instantaan mijn meest geziene film ooit.

Je zou zeggen dat dat een reden heeft. Wat was nou de aantrekkingskracht van de film?

In het kort even het verhaal: twee piloten (‘Maverick’ en ‘Goose’) mogen naar een elite-school (Top Gun). Daar moeten ze een paar weken lang elke dag luchtgevechten simuleren en krijgen ze punten voor elke missie die ze vliegen. In een van die missies komt Goose om, en Maverick denkt eraan om te stoppen. Uiteindelijk besluit hij om Top Gun toch af te maken. Op het laatst ontstaat een echte vijandige situatie en moeten de net afgestudeerden meteen een echte missie vliegen. Maverick, nog steeds niet over het verlies van Goose heen, vliegt samen met een instructeur. In een spannend luchtgevecht is hij ‘the man’ en schiet hij de vijand uit de lucht alsof het niets is. Eind goed, al goed, dus.

Lekker flinterdun verhaal dus. Dus aan het verhaal kan het niet liggen? Of toch wel? Op het moment dat je 11 bent heb je natuurlijk nog niet echt de behoefte aan een goed verhaal, en is het verhaal best aangrijpend. Maar de belangrijkste reden van het success zijn volgens de mooie plaatjes: het blijft gewoon een mooi gezicht om een F14 met afterburners aan van een vliegdekschip te zien vertrekken.

Ik heb de DVD een jaar geleden van m’n zus gekregen, en een paar maanden geleden kreeg ik de behoefte om de film weer eens te zien: eigenlijk is dat natuurlijk een stomme actie: zo’n film moet je in je geheugen houden als de beste film ooit. Door hem nogmaals te bekijken kan het alleen maar tegenvallen.

Objectief gezien is dat ook wel zo: wanneer ik er nu naar kijk zie ik voornamelijk een ontzettend slechte propaganda film (missie geslaagd: de USAF had een record aantal aanmeldingen in ’87).

Maar toch, ik snap het wel: waarom ik dit 15 jaar geleden zo’n ontzettend coole film vond. En dat blijft toch het belangrijkste.