Vandaag lag er toen ik thuis kwam onverwacht een pakje in m’n brievenbus. In de klaarstaande lift even achterop gekeken wie de afzender was: Sellaband. Inmiddels ben ik al anderhalf jaar ‘lid’. Het principe van de site is vrij eenvoudig: bands/artiesten kunnen zich aanmelden en kunnen via een profiel/demo ‘believers’ proberen te vinden die in totaal 50.000 investeren. Wanneer dat gebeurd is, dan wordt er een CD geproduceerd. Of vanuit de andere kant beredeneerd: je kan je aanmelden, een bedrag storten en dan een leuke band/artiest vinden en daar een ‘part’ voor 10 dollar kopen (ik dacht eerst 10 euro, maar 10 dollar, da’s helemaal niets….); wanneer de band/artiest 5000 parts verkocht heeft maken ze een CD, en krijg je een special edition versie thuisgestuurd.

Maar ben ik zo’n muziekliefhebber dan? Nou nee, niet echt heel erg (hoewel ik in de laatste 3 jaar toch best wel wat CD’s gekocht heb eigenlijk – ik zit inmiddels toch al op 93 albums merk ik nu). Maar ik heb wel m’n idealen (ja, echt!), en een ander distributiemodel van muziek is er daar wel een van. En dus dus ben ik eigenlijk uit principe lid geworden toen ik het idee ergens las.

Maar inmiddels vandaag dus m’n tweede CD gekregen en ‘t is toch wel heel leuk om opeens een CD te krijgen van een band waarvan je een jaar geleden een demo hebt gehoord en dacht: hmm, klinkt wel leuk. Omdat het relatief onbekende artiesten zijn kom je zo ook nog eens in aanraking met muziek die je anders nooit zou tegenkomen. En ok, eigenlijk is het ook wel stoer om een CD met ‘Limited Edition nr 0208’ te hebben:

Voor de commissie op de downloads en de verkopen hoef je het niet te doen, maar een CD voor 10 dollar, en dan ook nog het idee hebben dat je iets goed doet, da’s toch eigenlijk een koopje :)