David en Hanny in Parijs – Donderdag 30 december

We verheugden ons al op een heerlijk ontbijtje bij la Brioche Dorée, maar we waren wat later vanwege het inpakken van onze spullen voor de thuisreis. We liepen daarom net na 11 uur de zaak binnen het viel ons gelijk op dat het er anders uitzag; de zoete broodjes in de toonbank waren vervangen waren door hartige broodjes en als je naar boven keek dan zag je dat er menu’s voor de lunch aangeprezen werden. Enigszins teleurgesteld liepen we terug richting Pomme de Pain, maar daar was hetzelfde aan de hand. Ineens viel bij ons het kwartje; we waren te laat voor het ontbijt! De broodjes in deze gelegenheid zagen er minder lekker uit dan die van la Brioche Dorée, dus gingen we weer terug. Daar waren inmiddels aan het uitzoeken welk hartig broodje we zouden nemen toen de mensen voor ons gewoon nog een ontbijt bestelden en de zoete broodjes als in een louche zaak van onder de toonbank gehaald werden. Hanny deerde dat niet en was dolblij met haar pain aux raisins en David had zich al verheugd op een sandwich met ham, tomaat, augurk en ei (en misschien nog wel meer, maar dat weten we niet meer). Nadat we ons ontbijt verorberd hadden, realiseerden we ons dat het lange tijd zou duren voordat we weer in de gelegenheid zouden zijn om zo’n ontbijt te krijgen, en dat we maar beter van de gelegenheid gebruik konden maken. David werd er dus maar op uitgestuurd (Hanny: door zichzelf!) om een extra croissant, en een pain au chocolat te bestellen. In zijn beste Frans bestelde David de broodjes. Zijn Frans was blijkbaar zo fantastisch, de vrouw achter de balie begon een compleet verhaal in het Frans terug te praten. Gelukkig was Hanny dichtbij, zodat de vrouw het verhaal het hele verhaal nog een keer kon vertellen (maar dan aan iemand die het wel begreep). Vanwege het tijdstip waren er alleen nog maar mega-pains au chocolat te krijgen. Er was echter nog wel een alternatief: een feuilleté au chocolat. Achteraf bleek dat nog zwaarder te vallen, maar hij was wel overheerlijk.

Er was deze week nog bijna niet geshopt, en de laatste dag waren we van plan om daar verandering in te brengen. Direct na het ontbijt gingen we naar de FNAC. Een cool warenhuis, wat je kan vergelijken met een combinatie tussen een Mediamarkt (behalve de saaie artikelen als een wasmachine) en de Broese: de meest geniale winkel ooit dus. Helaas hadden we maar een uur of 6 voordat onze trein zou gaan, dus we konden niet al te lang blijven. Hanny was op zoek naar allerlei boeken, die helaas nog niet in pocketformaat verkrijgbaar waren. De buit bleef dus beperkt tot 1 boek.

Na de Fnac liepen we bijna terug naar het hotel. Dichtbij het hotel stond de Tour Montparnasse, die we eerder deze week nog niet bezocht hadden vanwege de mist. Deze ochtend was het helder, dus grepen we onze kans. Later zou blijken dat we niet de enigen waren. Onze (onbewuste) poging om binnen te komen via de personeelsingang werd door een bewaker niet helemaal op prijs gesteld, dus we mochten netjes achteraan de lange rij aansluiten. De Tour Montparnasse was niet ingesteld op zoveel bezoekers, dus de rij was nogal een chaotisch gebeuren. Bovendien waren er mensen die al kaartjes hadden, en die moesten ergens halverwege invoegen: totale chaos gegarandeerd. Na 50 minuten gewacht te hebben konden we de lift in die ons in 38 seconden naar boven zou brengen. In de flat van David ga je in 38 seconden van de begane grond naar verdieping 3, maar de lift in de Tour Montparnasse is de snelste lift van Europa en brengt je in die tijd naar de 56e verdieping op 196 meter. Tijdens deze reis wordt in de lift op een LCD scherm de voortgang bijgehouden en zie je hoe het uitzicht op de corresponderende hoogte meeverandert. Vanaf het dak vanaf van de toren heb je een schitterend uitzicht over Parijs. Je staat immers hoger dan de tweede verdieping van de Eiffeltoren die je bovendien goed kunt bekijken omdat je er niet bovenop staat. Jammer genoeg was het nog steeds niet helder genoeg om heel Parijs goed te kunnen zien, maar die weerhield David niet van een 360 graden fotosessie zoals hij eerder deed bij la Place des Vosges. De kou deed ons besluiten om weer naar beneden te gaan.

Deze siteseeing was een kleine onderbreking van onze shop-till-you-drop-actie. We namen dus snel de metro richting Les Galeries Lafayette, ondertussen kwamen we ook nog langs het Operagebouw. Snel een blik naar binnen werpen was helaas niet mogelijk, want je moet zelfs reserveren voor de rondleidingen. We wisten dat het warenhuis Lafayette buiten ons budget lag, maar Hanny wilde David toch graag de mooie koepel laten zien. Deze koepel was deze keer extra mooi omdat er een mooie kerstboom hing met daarboven felgekleurde pakjes die mooi afstaken tegen de roze verlichting. Hanny wilde vervolgens het warenhuis snel verlaten vanwege de mensenmassa; het leek wel een mierenhoop. Buiten was het niet veel beter, omdat er een complete kerstvoorstellingen werden gegeven in de etalages. Ouders met kinderen op hun nek blokkeerden de doorgang. In een wat rustiger deel van het winkelgebied spotte Hanny een Promod en kon ze niet anders dan daar naar binnen gaan. Ze slaagt daar altijd en deze keer ging ze met een heel leuk truitje naar buiten.

Inmiddels was het al aardig laat geworden en werd het tijd om terug te gaan naar het hotel voor onze koffer. Onderweg naar Gare du Nord om de trein te halen, stapte er een hele invasie Amerikaanse scholieren in. Ze waren allen gekleed in een dezelfde felrode jas en zware baret. Tegelijkertijd kwam er een zwerver binnen, die zijn levensverhaal begon te vertellen in de hoop ons ervan te overtuigen hem wat geld te geven. Hij was nog niet eens halverwege zijn traumatische jeugd toen een paar van die opgeschoten jongens hem belachelijk begon te maken. In eerder instantie had de zwerver niets door, maar daarna begon hij wartaal uit te slaan tegen die jongens waardoor de situatie nog grappiger werd. We zagen ook wat Franse ouderen die probeerden niet te lachen, maar zich toch niet konden inhouden. Hanny was simultaan aan het vertalen zodat David ook kon meegenieten. Hij zei dingen zoals “jullie hebben helemaal geen opleidingsniveau, want jullie zijn Amerikanen”. “Wij Fransen kunnen tenminste fatsoenlijk koken en onze Bordeaux wijnen zijn niet te overtreffen, jullie bakken alleen maar hamburgers terwijl wij kaviaar eten”. Tot zover begrepen wij nog waar hij heen wilde. Wat we niet konden plaatsen was dat hij maar bleef herhalen dat Amerikanen niet eens een vliegtuig kunnen besturen. In de Thalys kregen we duidelijkheid toen we op nu.nl een artikel lazen waarin stond dat er die dag een Amerikaans vliegtuig een noodlanding had moeten maken. De zwerver had blijkbaar die dag genoeg geld verzameld om een krant te kunnen betalen.

Op Gare du Nord hadden we nog 1,5 uur voordat de trein vertrok en besloten we om nog even ergens wat te gaan eten. Tegenover het station spotten we een filiaal van de keten Hippotamus. Die zaak hadden we al zo vaak gezien dat David daar erg benieuwd naar was. Hanny wist al dat het geen haute cuisine zou gaan worden, maar we waren vooral opzoek naar een snelle hap. De kwaliteit ontsteeg de McDonalds helaas niet, maar we hadden in ieder geval gegeten.

Net zoals bij de heenreis hadden we wat vertraging. Om bij te houden waar we precies waren, keken we mee op Google Maps. Het was grappig om de cursus zo te zien verplaatsen en het soms was Google het spoor ook bijster, omdat Google de HSL-lijn waar we over reden niet kende.

We kunnen terugkijken op een zeer geslaagde vakantie!